Ouderentour dag 7

24 maart Bunga Tjengke / Slingeborgh Assen

Sinds juni 2017 heeft De Slingeborgh een speciale vleugel, Bunga Tjengke, voor Molukse ouderen. Tien appartementen voor dementerende ouderen en ouderen met een lichamelijke beperking. Daarnaast is er een gezellig ingerichte gezamenlijke ruimte waar gekookt, gezeten en gegeten wordt. De appartementen liggen aan een sfeervolle gang met op de klapdeuren een prachtige foto van de bunga tjengkeh. De aparte vleugel voorziet in een behoefte waarmee Interzorg dit initiatief van de Molukse gemeenschap wil ondersteunen zodat zij hun eigen leven kunnen voortzetten.

Bij het opzetten van de bannerexpo ‘het favoriete jeugdverhaal’ zijn er al veel mensen nieuwsgierig. Er is voldoende ruimte in de gang en de hal zodat men langs deze mobiele expositie kan rollen of lopen om de teksten te lezen. Een Nederlandse meneer blijft heel lang kijken. Als we hem aanspreken blijkt hij Ada Lilipaly-de Voogt uit Middelburg te kennen uit de tijd dat hij daar nog predikant was. Inmiddels is hij ver over de 90 maar heeft hij nog goede herinneringen uit die tijd waar hij ooit nog heeft geholpen een Molukse stichting op te richten. Als we hem vertellen dat het filmverhaal een eigentijdse versie is van Ada Lilipaly’s boek ‘Ena en de vissen’ is hij erg verheugd en zou hij het fijn vinden als we Ada en haar man John de groeten willen overbrengen van dominee Wessel.

In de Slingeborgh is gekozen voor een gezamenlijke bijeenkomst van Molukse en Nederlandse bewoners. Veel bewoners komen in een rolstoel. Maar de zaal is ruim dus iedereen pas er in. Ook schuiven er nog een paar Molukse buurtbewoners aan voor het programma. Vrijwilligers schenken koffie, thee en fris en overal staan borden met verschillende soorten koek en cake.

Na het filmverhaal loopt Ellen rond met de microfoon voor reacties. Een Molukse bewoner uit de Molukse wijk: ‘ik vond het mooi voor een breed publiek. Het is goed dat ook anderen kennis kunnen maken met dit verhaal’. Een Nederlandse mevrouw zegt: ‘Geweldig, leuk voor jong en oud. Ik ben in Indië geboren maar wij zijn 'totok'. Ik ben nog een keer terug geweest om mijn geboorteplek in Surabaya terug te zien. In 1942 gingen wij het Jappenkamp in waar mijn jongste broertje is overleden. Dank u wel voor het verhaal’.

De muziek van het gelegenheidstrio John, Lodi en Willem 

onder de naam: UKSARU 

is een succes. 

 

Na een paar songs pakt een Molukse bewoner van Bunga Tjengke de microfoon en houdt hij niet meer op om mee te zingen met de band. Hij pauzeert even als er tussendoor ook een paar Nederlandse liedjes worden gespeeld. Wel allemaal liedjes met het thema water. De zaal zingt graag mee met ‘Daar bij de waterkant’, ‘My Bonnie is over the ocean’ en ‘Daar was laatst een meisje loos’. Ook wordt er nog even gewalst op het nummer' Bulan pakai pajong'.

De band sluit af met prachtige Molukse traditionals als ‘Ambon Manise’, ‘Oleh Sioh’ en ‘Beta belayar jauh’.

Met veel mensen wordt nog nagepraat. Een van de Nederlandse vrijwilligers spreekt vloeiend Maleis. Hij is met een Molukse getrouwd en vindt het belangrijk dat zijn kinderen geworteld zijn in beide culturen. ‘Maar als je dat wilt, zegt hij, dan moet je zelf ook helpen om dat te bevorderen en helpen 'kumpulans' in stand te houden’.