Ouderentour dag 3

7 maart Rumah Tabadila, Middelburg

We worden hartelijk ontvangen en uitgenodigd te komen lunchen als we aankomen in het Molukse woonzorgcentrum Tabadila in Middelburg. Voor we aan tafel gaan zetten we even de banner expo ‘het favoriete jeugdverhaal’ op waar mensen van verschillende leeftijd en achtergrond antwoord geven op onze vraag naar hun favoriete jeugdverhaal.

Ook Ada Lilipaly- de Voogt is op een van de banners te ontdekken met een mooie tekst over de boeken van ‘Piggelmee’ waar zij goede herinneringen aan heeft. 

Dan horen we de 9-koppige huisband van Rumah Tabadila die de middag opent met de sfeervolle song ‘Selamat Datang’. Na een inleiding van Ellen over het project ‘Ena en de vissen’ van Moluks Juweeltje en Grootouders lezen voor!, geeft ze Ada Lilipaly-de Voogt, schrijfster en illustrator van het verhaal, het woord.

Ada vertelt dat ze het boek ‘Ena en de vissen’ is gaan schrijven nadat ze na twee reizen in 1981 en 1984 met haar man en kinderen naar Ihamahu ging op om de kinderen met het land van hun vader te laten kennismaken. Daar kwam ze op het idee, gesterkt door persoonlijke belevenissen, een verhaal te schrijven gezien door de ogen van een kind. Thuisgekomen deed ze verdere research aan de hand van foto’s, boeken maar ook de gesprekken met Molukse mannen over hoe zij vroeger hun vis vingen, waren belangrijk bij het schrijven.

 Aansluitend was het tijd om het filmverhaal met voorlezende grootouders, gezeten in een mooie voorleesstoel in het decor, te vertonen op het grote scherm. Bij de aftiteling van de film met het lied Lembé lembé, gezongen door Maria Lekranty met tifa en begeleid door Peter Lengams op gitaar samen met groep 7/8 van de Basisschool Samen Op Weg in Alphen a/d Rijn, begon de groep mee te zingen en wordt er door de band meegeslagen op de tifa.

De film eindigt met applaus, het verhaal van Ena en de vissen in het eigentijdse jasje wordt goed bevonden.

 ‘Een mooi meisje, met een mooi karakter, want ze was niet boos en gaat gewoon verder’ was een van de reacties. Ena krijgt een belangrijke taak van haar moeder om voor het avondeten te zorgen, zegt Ada. ‘Maar eigenlijk moet je geen vis ruilen voor knikkers’ is de mening van een andere usi. Ook in het publiek zijn mensen te vinden die vroeger hun ouders hielpen, bijvoorbeeld met aardappels rapen, vertelt een meneer. Uiteraard is ook hier een kleine njiru-parade die voor plezier zorgt.

 Heel erg leuk is dat Ada een van de weinige boeken die ze nog heeft, verloot. Toevallig heeft de jongste in het gezelschap, een kleindochter van een van de bewoonsters, het winnende lot!

Met een exemplaar van 'lagu dari laut', liedjes van de zee,  gaat de middag verder. ‘Blijven dansen tot je 100 bent’ is de zin die mij bijblijft en waar ik de auto mee instap op weg naar huis.